De un cielo negro sin luna

¿Qué necesitas más, las líneas o las curvas?

¿El remolino o la caminata?

¿La distancia o la proximidad?

¿Relajarte o luchar?

¿La palabra o el silencio?

¿El tú o el yo? 

¿El todo o la nada?

...

o, quizá, ¿toda la nada... de un cielo negro sin luna?

ξι.

Ειλικρινείς φάλαινες

Τι όμορφο το παιχνίδι των φαλαινών
τότε που δεν υπήρχαν είδη και ημισφαίρια.
Πόση συνενοχή υπήρχε κάτω από την θάλασσα
πριν από την έκρηξη, τον αφηνιασμό,
εκείνης της φυγής -χωρίς να ξέρουν το γιατί-
σε άλλους ωκεανούς... κι έπειτα ο αποχωρισμός,
εκείνη η ανεξήγητη απομάκρυνση του πάγου.
Και ποτέ ξανά δεν είναι οι μέρες άχρονες
όπου το μόνο που είχε σημασία ήταν να πηδούν,
και τα κύματα δεν ήταν ποτέ ξανά δώρα,
αλλά μια υπενθύμιση των αποστάσεων,
ο συνεχής πόνος του ενός που έχασε τον άλλον.

Αγαπήθηκαν, το ξέρω ότι αγαπήθηκαν.
Είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς στα μάτια σου
την τεκτονική κίνηση του αποχωρισμού,
την αγωνία στο βλέμμα των θηρίων,
τα ψηλά άλματα που κάναμε εσύ κι εγώ.

Ειλικρινείς φάλαινες, από το βιβλίο "Τόσες αλλαγές" της Καταλανής Mireia Calafell.

ξι.

 

Τοποθέτηση

Περνώντας τον δρόμο ο ήλιος έπεσε καταπάνω μου.

Έκλεισα τα μάτια από το εκτυφλωτικό φως.

Μέχρι να περάσω στην άλλη άκρη η ύλη εξαϋλώθηκε.

Το τυχαίο μου καρφώθηκε στον χρόνο.

Για μια στιγμή γίναμε ένα

κι εγώ

ήξερα ξανά ποια ήμουν.

(στον πατέρα μου)

ξι.

Τσάτσος Κωνσταντίνος - Πριν από το ξεκίνημα

 "Το συνηθισμένο είναι να βρίσκεσαι από πριν σφηνωμένος τυχαία κάπου στα πράγματα και για να μη χάσεις την ισορροπία σου και την τάξη σου και την ησυχία που φέρνει η τάξη μαζί της, να κρατιέσαι στην τυχαία σου θέση με φόβο, ντυμένο, το πιο συχνά, το σχήμα της πίστης ή της συντηρητικοτητας ή της ανάγκης. Το ανθρώπινο όμως είναι να αυτοτοποθετεισαι, να αυτοοριζεσαι, να σπαζεις τη φυσικομαθηματικη τροχιά του φαινομένου σου και να γίνεσαι ελεύθερη ουσία. Από το όριο αυτό και πέρα αρχίζει η ευθύνη, η αμαρτία, ο πόνος και η ιστορία μας".

Το τσατ

Μανουὲλ Ἐσπάδα (Manuel Espada)

Τὸ chat 

(El chat)

«ΤΑ ’ΒΓΑΛΕΣ ὅ­λα ἐ­πι­τέ­λους;» ρώ­τη­σε τὴν ἄ­γνω­στη στὸ chat.

«Ἔ­χω μεί­νει μὲ τὸ καλ­σόν» πλη­κτρο­λό­γη­σε ἐ­κεί­νη, ξα­ναμ­μέ­νη.

«Βγάλ­το, γρή­γο­ρα» τὴν πρό­στα­ξε, το­νί­ζον­τας τὴν ἀ­παί­τη­σή του μὲ ἕ­να χτύ­πη­μα στὸ τρα­πέ­ζι, λὲς καὶ ἦ­ταν τὸ θαυ­μα­στι­κὸ στὸ τέ­λος μιᾶς φρά­σης.

«Σό­ρυ, κά­τι ἄ­κου­σα, πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ἡ πόρ­τα τοῦ γρα­φεί­ου του, γειά.»

«Μὴν μ’ ἀ­φή­νεις στὴ μέ­ση» ἱ­κέ­τευ­σε ἐ­κεῖ­νος.

Ἡ γυ­ναί­κα πα­ρά­τη­σε ἀ­μέ­σως τὸ c­h­at. Ὁ ἄν­τρας ἔ­κλει­σε τὸν ὑ­πο­λο­γι­στή του καὶ βγῆ­κε τσαν­τι­σμέ­νος, ὡ­στό­σο μπῆ­κε στὸ ὑ­πνο­δω­μά­τιο στὶς μύ­τες γιὰ νὰ μὴν ξυ­πνή­σει τὴ γυ­ναί­κα του. Κά­τω ἀ­πὸ τὰ σεν­τό­νια, τὸ ἀ­μυ­δρὸ φῶς μιᾶς ὀ­θό­νης φώ­τι­ζε τοὺς σα­γρὲ τοί­χους.

--

Πηγή: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2013/07/19/manuel-espada-to-chat/

Τηλέφωνο

Κάρ­λος Βι­τά­λε (Carlos Vitale)

Τηλέφωνο

(Teléfono)

ΑΘΕ ΦΟΡΑ ποὺ ἑ­τοι­μά­ζο­μαι νὰ μπῶ ἢ μό­λις ἔ­χω βγεῖ ἀ­πὸ τὸ σπί­τι, μοῦ φαί­νε­ται ὅ­τι χτυ­πά­ει τὸ τη­λέ­φω­νο. Ὡ­στό­σο, μὲ τὸ ποὺ ἀ­νοί­γω τὴν πόρ­τα, ἀ­μέ­σως στα­μα­τά­ει. Μοῦ τη­λε­φω­νοῦν μό­νο ὅ­ταν λεί­πω.

--

Πηγή: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2014/06/10/carlos-vitale-tilefono/

ξι.

(συμμετείχα)

"Όταν ψάχνεις την προσωπικότητα, την χάνεις" ή αλλιώς "Μίμηση".

Με αφορμή το απόσπασμα από κείμενο του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα που ακολουθεί, έγραψα την ακόλουθη σκέψη περί μιμήσεων, μιμητισμών  και κακέκτυπων τακτικών:

Ενώ στην αρχή της ζωής η μίμηση είναι μέσα στη ζωή (είναι η ίδια η ζωή), μετά ο άνθρωπος καλείται να καλλιεργήσει και να εξελίξει αυτή την πρώτη μίμηση. Αυτή όμως καλλιεργείται και εξελίσσεται μόνο εφόσον το πρότυπο είναι σωστό. Αν η μίμηση γίνεται σε πρόσωπο falso τότε η μίμηση είναι αποτυχημένη πράξη ενός "είναι". Και τα αποτελέσματα, ως ενήλικας πια, είναι πρώτα απ' όλα μια κενή ζωή, μια συνέχεια της πρώτης μίμησης (κακής), που μπορεί να αποβεί και καταστροφική (έβλεπα χθες ένα ντοκιμαντέρ για τον θάνατο του Τζον Λένον: πεπεισμένη από καιρό ότι φυσικά δεν επρόκειτο για δολοφονία από ύπουλα γρανάζια του FBI, αλλά ήταν μόνο το αποτέλεσμα ενός κοινωνιοπαθούς υπερεγώ που ήθελε να γίνει ο Λένον).

Κάπως έτσι το σκέφτομαι.

--

Και ιδού το πρωτότυπο κείμενο:

"Όταν ψάχνεις την

προσωπικότητα, τη χάνεις.

Γι' αυτό υπάρχουν

τόσες μιμήσεις, ιδίως

όταν είναι κανείς νέος:

είναι προσπάθειες

που αποσκοπούν

στο να αποκτήσει κανείς

οπωσδήποτε

την προσωπικότητα

που δεν πρόφτασε ακόμη

να διαμορφώσει μόνος του."

Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας

ξι.